Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 90 – 30.8.2010 – 9 deelnemers.
Kennelijk is de school-vacantie geheel voorbij: de vergaderzaal is in de ‘gewone’ inrichting terug gebracht, zodat er niet meer met allerlei meubilair behoeft te worden geschoven. Nadat een ieder is gezeten opent de gespreksleider (H) om 20 uur de bijeenkomst, heet de aanwezigen welkom en vraagt suggesties ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond. Hierop vraagt A het woord; zij zegt:
Niet zo lang geleden ben ik gestopt met mijn verslaving en ik merk dat dit alles ook een enorme nasleep heeft in ons gezin – zolang je drinkt overzie je die nasleep absoluut niet – maar nu het mij eindelijk lukt word ik daar ‘gewoon’ keihard mee geconfronteerd – bijvoorbeeld: m’n dochter heeft eigenlijk geen respect (meer) voor mij – soms knapt er iets in mij – daardoor moet ik m’n moeder-gevoel echt weer opbouwen – het respect van anderen is kapot en heelt niet vanzelf. Kennelijk heb ik nog een hele klus te klaren. Hoe hebben jullie dat ervaren?
Uit de reacties blijkt dat hiermee het gespreksonderwerp voor deze avond is bepaald, waarna de ronde de volgende bijdragen oplevert:
B: ik wilde nooit een vriendinnetje dat (ook) blowde – zo ben ik trouwens ook vriendinnen kwijtgeraakt – met mijn ouders komt het trouwens ook nooit meer goed – zelf begon ik op m’n 16e – m’n ouders kwamen erachter – we hadden aparte adressen, waardoor alles makkelijker leek – maar dat werkte natuurlijk toch niet: dus alles werd ontdekt en ik werd in een crisisopvang gebracht door m’n ouders, tot ik 3 dagen later mijn moeder verzekerde dat ik het nooit meer zou doen – zo werden natuurlijk alle verhoudingen verziekt en onze relatie een puinhoop – mijn moeder heeft nu al lang long-emfyzeem: ze wil kennelijk ‘alles’ liever niet weten – toen ik 15 was wilde ik weg – het huis uit – maar via een compromis ben ik toch thuis gebleven – ook doorgegaan met blowen – aansluitend in dienst: de eerste drie weken niet gebruikt, trouwens in strijd met m’n eigen plan. Vader heeft toen een suicide poging gedaan – kortom: behoorlijke geheimen in het gezin – ik wilde open kaart spelen en heb gezegd ‘ik blow’ – maar vanaf dat punt, was dat dan ook altijd ‘het’ punt – tenslotte kwamen ‘we’ in gezinstherapie met de conclusie: geen wezenlijk contact in het gezin; ik snap nu zelf dat m’n ouders dat niet kunnen begrijpen – bij ons is het ook nooit goed gekomen – de fout lijkt te zijn dat ik ‘thuis’ ben blijven wonen – moeder zegt trouwens ook nog een keer tegen mij dat mijn vader niet te vertrouwen is; bovendien wordt er over en weer geld gejat en is er onderling geen wezenlijk contact. Het vreemde is bovendien dat mijn broertje allerlei relaties heeft met vriendinnen en mijn moeder zich daarbij beperkt tot het commentaar: moet ie zelf maar uitzoeken…..
C: ik vind het nogal naief te verwachten dat ‘stoppen’ met je verslaving vrij ongemerkt kan blijven in een gezin of kennissenkring of werk. Voor mijzelf was het in ieder geval heel duidelijk de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn hele leven: mijn wereld stond op z’n kop. Alle relaties, zowel met familie als met buurtgenoten, als op m’n (voormalige) werk, enz., enz, veranderden. Er was geen sprake van dat iemand in deze kringen daar niets van zou weten. Maar het gaat trouwens veel verder dan alleen maar ‘weten’. Je moet ‘over en weer’ eigenlijk een totaal nieuw relatie-patroon ontwikkelen met in beginsel dezelfde ‘spelers’. En dan blijkt dat niet alleen de ‘ex-’verslaafde moet gaan veranderen.
Dat geldt dus minstens ook voor de ‘naasten’, dat wil zeggen de partner, de kinderen, enz. Zelf ben ik tegelijk naar de kliniek en naar de zelfhelp-groepen voor (ex-)verslaafden gegaan, maar heb intussen ook gemerkt wat het enorm positieve effect is voor partners van …. en voor kinderen van …..de (voormalig) verslaafde. Daar zijn ook speciale groepen voor en dat is heel essentieel, anders blijven die ‘naasten’ heel gewoon in de kou staan. Dit zijn dus processen waar alle leden van ‘het gezin’ rustig de tijd voor kunnen nemen. Voor jezelf en voor je naaste en voor je kinderen. Je verandert dan niet alleen je eigen gedrag, maar komt samen met je omgeving in een totaal nieuw bestaan terecht, waarvan de kwaliteit onvergelijkbaar is met dat van het verleden. Kortom, de opname in een kliniek is een aardig begin, maar niet meer dan dat: het grote werk komt daarna en dat is een kwestie van teambuilding – een prachtige uitdaging! Het leuke is dat je er ook nog eens gezond bij wordt en blijft en leert wat je voor jezelf en elkaar eigenlijk kunt betekenen. Uiteindelijk ben ik zelf absoluut gelukkig met al deze ervaringen, die overigens alleen maar kunnen ontstaan door te aanvaarden dat echte veranderingen tijd kosten en zich niet laten forceren.
D: ik vind dit een moeilijk onderwerp – mijn relatie is na 20 jaar gestrand door de alcohol – heb nu geen contact meer met mijn ex – heb daar wel veel over nagedacht – zij heeft ‘t lang met mij uitgehouden – maar er kwam geen eind aan het drinken – ben wel een aantal keren gestopt (4 – 5 – 6 keer) – zag dat ‘t niet kon, want ik begon toch weer – ben hier nog lang niet klaar mee – stop die gevoelens weg – maak mezelf veel verwijten – weet het niet echt: zij voelde geen contact meer als ik ging drinken – haar respect naar mij toe verdween – ze zag mij als verslaafde – ben trouwens altijd een stille drinker geweest: vrienden hebben ‘het’ dus ook niet gemerkt en zijn achteraf verbaasd – ben overtuigd dat ‘men’ ‘t voelt in m’n energie – heeft met respect te maken – tamelijk onbenoembaar – heb dat ook wel gemerkt – kon mezelf niet ontplooien – m’n talenten niet laten zien – heb nu geen contact meer met m’n ex – dat geldt de eerst komende jaren, hebben we zo afgesproken – ‘t gaat nu goed met haar – ik wil eerst m’n zelfrespect terug en lekker in m’n vel zitten – niet eerder contact – sinds de drank is gestopt, voelt m’n zelfrespect beter – ‘t is trouwens een heel proces geweest – heeft allemaal veel te lang geduurd – zelf ging ik trouwens eerst nog eens vrolijk door met drinken – uiteindelijk is het goed geweest dat we uit elkaar gingen – ben er sterker uitgekomen – zelfs toen ik m’n nieuwe appartement betrok: ik had ‘t rijk alleen – ging toen goed ‘los’ – dat leidde allemaal tot niks – hoop haar toch eens weer te zien en dan op een gelijkwaardig nivo.
E: het is verbazend dat de mensen mij zo lang gesteund hebben – gaf me toch niet ‘t besef om te stoppen met drinken – dacht dat ik sterk was – maar toen kwamen de fysieke en psychische tegenslagen plus het verlies van werk met als resultaat: geen enthousiasme meer – terwijl mijn broer en buurman beiden arts zijn – toen dronk ik nog niet zoveel – maar na die chemo-kuren zag ik er bovendien niet meer uit: kreeg vervolgens die echtscheidingsstukken: allemaal ellende in dat zwakste/zwartste moment van m’n leven: dacht toen dat drank een medicijn was – dronk trouwens niet altijd – meer af en toe – ‘mensen willen graag zwelgen in andermans ellende’; mijn 2-ling zusje was overigens mijn grootste drijfveer om mij daaruit te trekken – de meeste strijd met de meest dierbare – die laatste wordt ‘t meest kwaad – mensen die verder afstaan zijn minder betrokken: m’n beste vriendin heeft altijd in mij geloofd – door de groep ben ik weer in m’n eigen kracht terecht gekomen plus dat ik ben gestopt – dat laatste is natuurlijk ook een voorwaarde.
Nu hoor ik eigenlijk niemand meer over vroeger – zij en de kinderen hebben hun handen nooit van me afgetrokken: nu is alles weer goed. Wel voel ik dat ik bij kwetsbare momenten moet oppassen en afstand nemen en waken voor m’n eigen kwetsbaarheid – ben nu eenmaal emotioneel en kwam zo in een verkeerde spiraal terecht – ben net ontsnapt op ‘t randje van de afgrond – toch veel mazzel gehad, thuis en in de groep, inclusief het inzicht dat je overal ook slechte mensen hebt!!
F: heb 23 jaar samengewoond plus een zoon van nu 11 jaar – dat is geeindigd in een handgemeen en 4 gebroken ribben: mijn ex-partner is alcoholist = alles bij elkaar ook een geestelijke vernedering, minstens ook voor mijn zoon; met hulp van familie en vrienden; kreeg toen zelf een alcoholprobleem en kwam zo direct na het ziekenhuis terecht bij een psychiater in Almere; mijn zoon ging bij zijn vader wonen, die zelf ook doordronk – zelf had ik vervolgopnames in de afgelopen 10 jaar – mijn zoon is nu gelukkig meerderjarig, heeft wel vertrouwen en blijft alles in de gaten houden: ‘t is gewoon zwaar!!
G: zit me af te vragen: ik moest respect voor m’n ouders hebben – en ben het respect voor m’n kind kwijt: voor mezelf was zelfrespect door m’n verslaving verdwenen – geloof trouwens ook niet dat anderen dat verdienen – begrijp dat ik m’n dochter niet kan loskoppelen – heb nog wel een laatste rit gekocht en verkocht – was altijd erg sneaky om zo het respect van m’n eigen omgeving te verdienen – ‘t gekke was dat mijn zoeken bleef steken in de verwarring van de beurs – pas later ben ik dat gaan doorzien – pas nu voel ik een open relatie tov mijn dochter en jongste zus: niet meer afhankelijk van hun respect, maar ‘gewoon’ opnieuw ontstaan – en zo handel ik meer ‘geaard’ – geduld is daarbij essentieel en geen makkelijke factor – sommige dagen zijn makkelijker dan andere: fly or fight!
H: respect is eigenlijk een vreemd woord – vertrouwen is duidelijker – begrip bij kinderen – relaties – hakt ‘t hardst in de directe omgeving – het verhaal begint trouwens bij jezelf – dus dat betekent verlies van zelfvertrouwen – dan komt ook een andere persoonlijkheid bovendrijven – zachte mensen worden dan agressief – helemaal voor kinderen is dat niet te begrijpen, juist in de (puber-)tijd waar ‘men’ op je moet kunnen vertrouwen – misschien is het grootste gevaar dat je ongemerkt steun wilt krijgen terwijl je het vertrouwen van de kinderen juist verspeelt. Trouwens kinderen kunnen ook zonder aanleiding terechtkomen in een losmakingsproces. Mijn motto is dan ook: tanden op elkaar, doorbijten en straks oogsten, want alleen dan komt de tijd van werkelijke vrijheid voor jezelf en de omgeving.
I: het gaat over gezag – macht – respect voor mezelf en anderen.
Ik ken mensen met of zonder gezag of macht – redelijkheid valt ook vaak weg – mensen willen niet altijd verstandig zijn, met name bij het opvoeden van kinderen – vaak ook is er een vat vol tegenstrijdige emoties – voor een deel is ‘t geluk ‘dat ‘t goed gegaan is’ – tel Uw zegeningen – een minimale verstandhouding is al hartstikke mooi – als je maar zelf stevig in je schoenen staat – ja dan, word ik niet meer afhankelijk van anderen – bijvoorbeeld mijn zoon trouwde toen ‘t bij mij niet goed ging – het vertrouwen in mij was gering – ik ben gestopt en probeerde ‘gewoon’ te doen – dacht: ik ben gek want maak me afhankelijk van ‘haar’ vertrouwen – nu kan ik ‘gewoon’ daar komen – ‘zij’ (mijn schoondochter) is counseler geworden en ik kan prima met haar praten: er is vertrouwen in mij – over en weer – dat krijg je – en dan is het een kadootje – ik weiger afhankelijk te zijn van een ander.
Hiermee is de ronde voltooid en krijgt A, die het onderwerp inbracht, de gelegenheid te reageren; hiertoe zegt zij:
toen ik uit de kliniek kwam voelde ik mij zó sterk; dacht ook: beter als ik alleen ga wonen – draaide vervolgens weer om als een blad aan een boom – betrok m’n dochter van 15/16 in mijn problemen – volg mijn dochter ook met volle bewondering – zie ook dat mijn partner meer gaat drinken – en merk dat kinderen door deze ervaring, van hun moeder dus, zowel verdriet als kracht ontwikkelen – merk ook dat er weer meer liefde is, met name door het opnieuw knuffelen van het gezin – maar vooral ook voor mezelf – zonder drank was dat niet anders geweest – maar ‘ze’ hoeven zich nu niet meer af te zetten.
De bijeenkomst wordt hierop gesloten om 21.30 uur, nadat eenieder financieel heeft bijgedragen in ‘de pot’.
Amsterdam, 31 augustus 2010.
